O książce: rok / N.N. Polikarpow to chyba najbardziej tragiczna postać w historii rosyjskiego lotnictwa – jeden z pionierów radzieckiego przemysłu lotniczego, twórca całej serii wspaniałych myśliwców i najlepszego na świecie samolotu szkolnego U-2, okazał się praktycznie nieodebrany podczas Wielkiej Wojny Ojczyźnianej i pozostawał w cieniu młodszego pokolenia – Jakowlewa, Ławoczkiny, Iljuszyny. Los pozwolił Polikarpowej mieć zaledwie 52 lata: Nikołaj Nikołajewicz nie dożył Zwycięstwa i nie miał czasu „ukończyć” swojego najlepszego samolotu. Niektórzy badacze uważają, że przyczyną tej „hańby” była śmierć ulubieńca Stalina Walerija Czkalowa podczas testów myśliwca Polikarpow I-180. Sprawa jest jednak najprawdopodobniej inna. Na początku Wielkiej Wojny Ojczyźnianej myśliwce Polikarpowa I-15, I-16, I-153, które stanowiły podstawę floty lotniczej Sił Powietrznych Armii Czerwonej, były już beznadziejnie przestarzałe i gorsze od najnowszych modyfikacji Me- 109 we wszystkich głównych wskaźnikach. I choć nie była to bezpośrednia wina konstruktora samolotu, potworne straty jego samolotu po raz pierwszy w czasie wojny odcisnęły czarne piętno na zawodowej reputacji Polikarpowa. I jakoś zapomniano, że jego „osły” i „mewy” były nie tylko „koniami roboczymi” Sił Powietrznych na początku Wielkiej Wojny Ojczyźnianej, ale także walczyły do ​​końca 1943 r. i przy prawidłowym użyciu ponad kiedyś godnie odrzucił asy Luftwaffe - mianowicie „przestarzałe”. W pierwszych tygodniach wojny myśliwce Polikarpowa zadały ogromne szkody samolotom wroga, których Niemcy nigdy nie byli w stanie zrekompensować. Książka ta po raz pierwszy, na podstawie niepublikowanych wcześniej dokumentów, opowiada o wszystkich ukończonych i niezrealizowanych projektach wielkiego radzieckiego konstruktora samolotów, który za życia zyskał miano „króla myśliwców”.».